Freeminded.org

Sensationeel nieuws! wat doet een vrouw in de stad? boodschap­pen doen? nou vergeet het maar! hieronder volgt een van de schokkende reportages die onze agenten gemaakt hebben. De gegevens zijn verkregen door haar, gedurende enkele minuten te lichten en te schaduwen.

Wisten jullie dat mevrouw F gisteren in de stad was? nee? nou, en als jullie eens wisten wat ze daar deed he! Nou, kijk het zit zo, dat mens reed dus in hare auto, het was omstreeks half negen ‘s avonds en het was volle maan….

Ze reed een beetje rond, was dit het goede gebouw? ja, dit was het goeje, Ootmarsumsestraat 25, stond er op het briefje dat ze gekregen had van Dhainaa W. Ze reed voorbij, en wierp een spiedende blik op de omgeving. Zou iemand het merken? en zo ja, hoe zal ze het snelst weg kunnen komen? Ze manoevreeerde haar zwarte sedan van amerikaanse makelij door het drukke zaterdag-avond verkeer. en het wás druk! Op de stoepen liepen voor zover ze kon zien wel een man of dertig. Oh jéé! Als dit maar goed ging! Aah! daar zag ze een open plekje, een van de weinige plaatsen die niet gebruikt waren om autos te parkeren. Ze parkeerde achteruit in, nam gas terug en zette haar auto­maat in de P van Parkeren, stak haar hand uit naar het sleu­teltje, en bleef in deze houding enkele minuten zitten.

Door het rechter raam zag ze, ondanks dat het getint glas was, de felle lichten van de bioscoop. Hier zijn altijd mensen, en het zou dus opvallen als ze haar met grote haast in zouden zien stappen en wegrijden. Oh God ja! dan zou ze inderdaad een hele hoop getuigen hebben! wat te doen? Ze had van Drik B. gehoort dat er een eindje verderop een verlaten bouwterrein was, net wat ze nodig had! Ze startte weer, liet een auto passeren en glipte toen uit de parkeerplaats.

“Een paar honderd meter na de bioscoop links…” herinnerde ze zich de uitleg van Drik, ze hoopte dat hij gelijk had… Ze zag een stuk bouwterrein, reed haar auto in de in aanbouw zijnde garage en stapte uit. Ze pakte haar handtasje. Ze opende hem. Ze greep in haar handtasje. Ze haalde haar hand er weer uit. Wat had ze in haar hand? Het was erg donker en dus moeilijk te zien wat ze aan het doen was, maar toen ze al handschoenen aantrekkend naar het licht van de straat lanta­rens sloop, werd het duidelijk dat ze een paar handschoenen had gepakt, hetgeen ook zeker niet af te raden was, want het vroor tien graden.

Ze stapte flink door. Als ik maar op tijd kom, dacht ze bij zichzelf. Ze voelde de koele lentebries in haar gezicht, en stapte zojuist onder een kastanje door die zijn bladeren liet vallen. ze keek naar het gebouw, ze stond verscholen in een portiek, en ze keek. En wat zag ze? Ze zag de rode en gele kleuren van het gebouw dat ze moest hebben. Voor het gebouw stond een bord “De nieuwe zomercollectie is binnen!” Was dit echt het goede gebouw? dit kon Dhainaa W. toch nooit bedoeld hebben? Ze haalde het briefje nog eens tevoor­schijn. het slechte handschrift was in het weinige licht van het portiekje moeilijk ze lezen. Ja, het stond er echt! Ootmarsumsestraat 25, met daar onder nog iets onleesbaars, dat leek op iets als:”Schkroohpinooh”, en ja, zo iets stond er ook op de voor gevel van het gebouw. Ze keek de straat door, het was nu rustiger geworden, er liepen al minder mensen op straat dan vijf minuten geleden.

Ze verliet haar verdekte stelling, en besloot dat het moment van actie aangebroken was. Met een air van “er is niks aan de hand” stapte ze op de fel verlichte ingang af, en liep met de kriebels in haar maag naar binnen, wat een rotlicht hadden ze hier! met tegenzin begon ze de trap te beklimmen, en toen ze eindelijk boven was, moest ze even uit staan rusten, wat een klim! maar, de tijd begon te dringen, het was inmiddels vijf voor negen, en van Dhainaa had ze gehoort dat ze uiterlijk negen uur verwacht werd. haar oog viel op een enge clown die aan de muur opgehangen was, met daar onder een beetje tekst. “Kwalietijd en ghuldens voordeehl” las ze. de rest kon ze niet lezen, want ze had haar lensen niet in, die waren eruit geblazen door de najaarsstormen.

Ze liep over de tegelvloer naar het ijzeren toegangspoortje, waarvan ze maar niet kon geloven dat het een echte, originele ijzeren GateWay ™ was, het zal vast wel een een of andere goedkope japanse reproduktie zijn. Ze liep verder. Haar voeten sloften zachtjes over de grond, omdat ze haar eigenlijk te klein waren. Maar daar was ze hier nu niet voor. En trouwens, als ze nog grotere schoenen zou nemen, zou dat betekenen dat ze op z’n minst maat 48 zou moeten hebben, en die maten hadden ze hier toch niet, die hadden ze alleen bij Bhenheerinck, in ut Dorp.

Ze slofte voort, haar scherpe arends blik spiedend door het vertrek. Ah, kijk, dat had ze nodig! Ze had van Dhainaa W. gehoort dat ze hier in de uitverkoop zouden zijn, en er zat ook nog een milieu keurmerk op, dat was een van de eerste dingen waar Dhainaa alstijd op lette. Ze lachte in zichzelf, en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze kon spoedig weer naar huis! Ze keek het nu bijna lege vertrek rond, zou ze het doen? ja, nee, wacht nog even, ja! nu! Ze pakte een pakje veters van echte grassprieten uit het grote metalen rek, dat langs de hele oostkant van het gebouw was aangebracht. Ze stopte het pakje in haar handpalm, zodat niemand het zou zien. Ze stapte naar de uitgang toe. Ojéé! moest ze straks weer door die enge japanse namaak GateWays!

In de verte zag ze weer zo’n enge clown hangen. Wie hangt die dingen nou in een kerk? vroeg ze zich af. ze ging achter in de rij staan, want het was heel druk, en over drie minuten gingen ze sluiten! Diep in gedachten verzonken over wie er now een clown ophangt en japanse namaak GateWays neemt, schoof ze naar mevrouw Kasjère toe, die haar vriendelijk toe lachte. Waarom zou ze dat doen, dacht ze, ik ken dat mens niet eens!

“Is het een kadootje, of neemt u het zo mee?” zei ze.

“uh, doe maar gwoon zoo, ik heb haast, ik moet nog naar de Club…” maar verder kwam ze niet, want de klok sprong op negen uur. Snel betaalde ze de mevrouw Kasjère het bedrag dat ze haar verschuldigd was. Weer lachte dat mens zo vriendelijk, waar haalt ze het vandaan! wie kan er nou in zo’n situatie lachen! ze was zojuist f5,43 lichter geworden, en dat vond ze helemaal niet om te lachen!

Ze liep met afgrijzen door de japanse namaak GateWays, die nu opeens nog killer aanvoelden dan ze eerst deden. Ze blikte naar rechts, en zag alweer zo’n enge clown hangen, het was vreemd en verdacht, er werden hier zomaar clandistien clowns opgehangen! dit moest de dierenbescherming weten! Ze zou Dhainaa inlichten, en die zou het verder afhandelen. Met lood in haar schoenen begon ze aan de afdaling. Ondertussen haalde ze haar handschoenen uit haar handtas. Eenmaal buiten zette ze er een flinke vaart achter. Ze voelde de brandende zon op haar voor hoofd, en ze begon te zweten, en ze kreeg het warm, want ze had zwarte kleren aan. Zo stapte ze voort door de duisternis. Eenmaal bij haar auto aangekomen, opende ze de kofferbak, smeet de grasveters er zorgvuldig in, en ging in de auto zitten. Ojéé! ze had de kofferbak nog open staan! snel weer naar buiten, waarbij ze bijna haar nek brak over een strandbal die een jongetje daar gisteren verloren was, en sloot de kofferbak.

Ze startte de auto, en knipte haar lichten aan. Ze keek door de voorruit, en zag enge wit-zwarte vlekken, Vogelpoep! ze probeerde te sproeien, om daarna de ruitenwissers aan te zetten. Het lukte niet. De anti-vries zal wel bevroren zijn. nou, dan maar zo. Ze rukte de automaat in zijn achteruit en schakelde in de derde versnelling. met gierende banden maakte de zwarte sedan met getint glas en veel chroom en van Ameri­kaanse makelij vaart, en in een mum van tijd was ze verdwenen. Waar ze heen ging? dat kun je beter aan haar vragen, want dat weet ik ook niet. ik zag in iedergeval wel dat ze het linnen kapje van haar Buick omlaag deed, om de warme zomer zon binnen te laten. En in de verte was een ongeluk gebeurt, ach ja, dat komt door de ijzel.